باندینگ در دندانپزشکی بعنوان یک عامل اتصال و چسبندگی قوی بین ماده دندانپزشکی و مینا و عاج دندان میباشد

که با ایجاد حفره های میکرونی یک پیوند قوی را جهت اتصال مهیا میکند.

باندینگ یک ماده رزینی است که برای اتصال و چسبندگی مواد نظیر کامپوزیت ها و ماده های پرکننده،پین و پست به عاج و مینای دندان مورد استفاده قرار میگیرد.

که اغلب حاوی متااکریلات ها و مقداری حامل فرار و حلال مانند اسیتون و مونومر های رقیق کننده میباشند.

برای یک باندینگ خوب،عاج باید با اسید های پلی اکریلیک اتصال و لایه اسمیر حذف شود

که در طی این فرایند حفره های میکرونی ایجاد شده که مقداری از شبکه کلاژن یا ماتریکس آلی عاج را در معرض دید قرار میدهد.

باندینگ های دندانی از نوع چند جزئی نیاز به اچ (نسل۴ونسل۵) و نوع خود اچ شونده یونیورسال (نسل۶ونسل۷)تکامل یافته اند

که این امر در نسل یونیورسال باعث راحتی عمل و کاهش حساسیت و خطای دندانپزشکی شده است.

انواع باندینگ:

۱-چند جزئی نیاز به اچ(نسل۴ونسل۵)

۲-یونیورسال یا خود اچ شونده(نسل۶ونسل۷)

باندینگ از دو ماده اصلی تشکیل شده که شامل مونومر های رزینی و مقداری فیلر میباشد

که بخش رزینی آن تشکیل دهنده ماتریکس اصلی ماده بوده و فیلر ها بین آنها قرار میگیرند.

وظیفه اصلی فیلر ها ایجاد خاصیت مکانیکی بوده و از مهمترین ویژگی های آن میتوان به خاصیت رطوبتی آن (wetting) اشاره کرد.

از دیگر کاربرد های باندینگ دندان میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• ترمیم پوسیدگی دندان
• ترمیم تغییر رنگ و بهبود ظاهری دندان
• ایجاد تغییر در ساختار ظاهری دندان
• اصلاح فاصله بین دندانها
• و…